Παραλλαγμένα πρόσωπα
Από παντού έρχονται πρόσωπα Σκεπασμένα από την οδύνη. Δικό τους δεν έμεινε πάνω τους τίποτα’ παραλλαγμένα εντελώς απ’ τη φθορά – σαν παμπάλαια τζάμια που πόριασαν.
Θα χρειάζονταν ίσως να φτιάξει ένα απέραντο προαύλιο ο ήλιος, να μπούν κατά φάλαγγες οι πεφορτισμένοι της γης – χωρισμένοι κατά πληγές, κατά δάκρυα, κατά σιωπές, κατά στίγματα.
Τα βήματα τους συνθέτουν μιάν ασήκωτη ποίηση που αν μου ζητούσε να την πω θα κατέθετα την πένα, τα χέρια, στα χείλη η φωνή μου.
Λοιπόν όταν βρέθηκα στον κόσμο αντιμέτωπος αυτής της φθοράς, όταν είδα τις φάλαγγες που πάνω στη γης λιτανεύουν τον ήλιο, τότε μόνο κατάλαβα
πως δεν είμαι τίποτα.
Νικηφόρος Βρετάκος
