Τό Άλογο τής Θάλασσας
Τό ’Άλογο τής Θάλασσας, σέ άντίθεση μέ τά περισσό-τερα φανταστικά ζώα, δέν είναι ένα σύνθετο πλάσμα, δέν είναι τίποτα παραπάνω άπό ένα άγριο άλογο, πού ζεΐ στή θάλασσα καί πού βγαίνει στήν άκτή τίς άφέγγαρες μόνο νύχτες, δταν ή αύρα τού φέρνει τή μυρωδιά τής φοράδας.
Σέ κάποιο απροσδιόριστο νησί — ίσως πρόκειται γιά τή Βόρνεο — οί βοσκοί φέρνουν τίς καλύτερες φοράδες τού βασιλιά στήν άκτή καί κρύβονται κάτω απ’ τή γή. Έδώ, ό Σίντμπαντ είδε τόν έπιβήτορα νά βγαίνει απ’ τή θάλασσα καί νά πηδάει πάνω στό θηλυκό, έδώ είναι πού ακούσε τήν κραυγή του.
Ή οριστική έκδοση τού Βιβλίου των Χιλίων καί μιας Νυχτών χρονολογείται κατά τόν Μπέρτον περί τό δέκατο τρίτο αιώνα. Τόν ίδιο αιώνα έζησε κι ό κοσμογράφος Ζα- καρίγια άλ - Κασβίνι, πού έγραψε αύτά τά λόγια στή δια-τριβή του Θαύματα τής Δημιουργίας: «Τό άλογο τής θά-λασσας είναι σάν τό άλογο τής ξηράς, μόνο πού ή χαίτη του χι ή ουρά του είναι μαχρύτερες. Τό χρώμα του λάμπει πιό πολύ, οί οπλές του είναι σχιστές σάν τού άγριου βοδιού καί δέ διαφέρει στό ύ'ψος απ’ τό άλογο τής στεριάς, ένώ είναι πιό χοντρό απ’ τό γαϊδούρι». Παρατηρεί δτι μιά διασταύρωση τών δύο ειδών, τού θαλάσσιου καί τού στεριανού, μάς δίνει μιά πολύ όμορφη ράτσα, ένα μαύρο άλογάκι «μ’ άσπρες βούλες σάν κομμάτια ασημιού».
"Ενας Κινέζος ταξιδιώτης τού δέκατου δγδοου αιώνα, ό Βάγκ Τάι - χάι, γράφει:
Τό άλογο τής θάλασσας κάνει τήν έμφάνισή του στήν άκρη τής άκτής, ψάχνοντας γιά φοράδα. Μερικές φορές τό πιάνουν. Τό τρίχωμά του είναι μαύρο καί γυαλιστερό, ή ούρά του μακριά καί σέρνεται στό έδαφος. Στή στεριά πηγαίνει σάν δλα τ’ άλλα άλογα, είναι πολύ ήμερο καί μπορεί μέσα σέ μιά μέρα νά διανύσει έκατο- ντάδες μίλια. Καλό είναι δμως νά μήν μπει σέ ποτάμι, γιατί μόλις δεί τό νερό ξαναγυρίζει στήν παλιά του φύση καί φεύγει μακριά κολυμπώντας.
Οί εθνολόγοι έχουν αναζητήσει τή ρίζα τοΰ ΐσλαμικοΰ αυτού μύθου στον ελληνορωμαϊκό μύθο τού ανέμου, πού γονιμοποιεΐ τις φοράδες. Ό Βιργίλιος στό τρίτο βιβλίο τών Γεωργικών μετέφερε ατούς στίχους του τή δοξασία αύτή. Ή ερμηνεία τού Πλίνιου είναι πιό πεζή:
Στήν Πορτογαλία, στίς όχθες τού ποταμού Τάγου καί γύρω απ’ τή Λισσαβόνα, είναι βέβαιο, δτι δταν φυσάει δυτικός άνεμος, οί φοράδες σηκώνουν ψηλά τίς ουρές τους, τίς στρέφουν πρός τή μεριά του κι έτσι συλλαμβάνουν άπ’ τό γονιμοποιό αυτόν άνεμο, αντί από σπέρμα φυσικό: μ’ αυτόν τόν τρόπο καί πιό χοντρές καί πιό ζωηρές γίνονται καί γεννούν πουλαράκια γρήγορα σάν τόν αγέρα, πού δέ ζούν δμως πάνω άπό τρία χρόνια.
Ό ιστορικός ’Ιουστίνος ριψοκινδυνεύει τήν υπόθεση δτι ή υπερβολή «γιοί τού ανέμου», πού λέγεται γιά πολύ γρή-γορα άλογα, γέννησε αύτόν τό μύθο.
Ή Αλυσοδεμένη Γουρούνα κι άλλα ζώα άπό τήν πανίδα τής "Αργεντινής
Ό Φέλιξ Κολούτσιο, στή σελίδα 106 τού Εργου του Λε-ξικό τής Λαογραφίας τής Αργεντινής, σημειώνει:
Στά βόρεια τής Κόρδοβα καί συγκεκριμένα γύρω απ’ τό ΚΛίνος, οί άνθρωποι μιλούν γιά μιά γουρούνα δεμένη μ’ αλυσίδες, πού την παίρνουν είδηση τη νύχτα. Εκείνοι πού ζοϋν κοντά στό σιδηροδρομικό σταθμό ισχυρίζονται, δτι ή γουρούνα γλιστρά στίς τροχιές. ’Άλ-λοι μάς διαβεβαίωσαν πώς ή γουρούνα έχει τη συνήθεια νά τρέχει κατά μήκος τών τηλεγραφικών καλωδίων, κάνοντας τέτοια φασαρία μέ τίς «αλυσίδες», πού ξεκουφαίνει. Μέχρι τώρα κανένας δέν τό έχει δει τό ζώο αύτό, γιατί μόλις κάνεις νά τό κοιτάξεις, έξαφανί- ζεται άνεξήγητα.
Οί δοξασίες γιά τήν 'Αλυσοδεμένη Γουρούνα (chan- cha con cadenas), πού είναι γνωστή καί μέ τό δνομα Τενεκεδένιο Γουρούνι (chancho de lata) είναι έπίσης διαδομένες σέ φτωχογειτονιές τής επαρχίας τού Μπουέ- νος Άϊρες κατά μήκος τού ποταμού.
'Υπάρχουν δυό παραλλαγές στήν ’Αργεντινή γιά τό λυκάνθρωπο. Μιά άπ’ αυτές, κοινή τόσο στήν Ουρουγουάη όσο καί στή Νότια Βραζιλία, είναι ό lobison. ’Επειδή όμως σ’ αυτές τίς περιοχές δέν ύπάρχουν λύκοι, ύποτίθεται δτι οί άνθρωποι παίρνουν τή μορφή γουρουνιών ή σκύλων. Σ’ ορισμένες κωμοπόλεις τού Έντρε Ρίος, οί κοπέλες άποφεύγουν τούς νέους πού ζούν κοντά σέ μαντριά, γιατί λένε δτι τά σαββατόβραδα μεταμορφώνονται στά ζώα πού προαναφέραμε. Στίς μεσημβρινές επαρχίες συναντάμε τόν tigre capiango. Τό κτήνος αύτό δέν είναι ίαγουάριος (αμερικανική τίγρη), άλλά άνθρωπος πού μπορεί νά πάρει τή μορφή τού ίαγουάριου δποτε τό θελήσει. Συνήθως, σκοπός του είναι νά τρομάξει τούς φίλους μέ χοντρά αστεία, αλλά καί κάποιοι ληστές έπωφελήθη- καν άρκετά μεταμφιεζόμενοι σε capiango. Ό λαός, στή διάρκεια τών εμφυλίων πολέμων τοΰ περασμένου αιώνα, πίστευε οτι ό στρατηγός Φακοΰντο Κιρόγα είχε στίς δια-ταγές του ένα ολόκληρο σύνταγμα άπό capiangos.
Χορχε Λουις Μπορχες
BORGES
Το βιβλίο των φανταστικών όντων
