Ο κόσμος κ’ η ποίηση
Απλά πράγματα όλα τους. Η τάξη τους είναι φροντισμένη απ’ το χέρι σου. μια δέσμη από χρώματα στο βάζο του χρόνου.
Άλλωστε, τι
θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση; Είναι η γύρη
των πραγμάτων του σύμπαντος. Η γύρη σε πράξεις,
η γύρη σε οδύνη, σε φως, σε χαρά, σε αλλαγές,
σε πορεία, σε κίνηση,
Η ζωή κ’ η ψυχή
σ’ ένα αιώνιο καθρέφτισμα μέσα στο χρόνο.
Τι νομίζεις, λοιπόν’ κατά βάθος η ποίηση είναι μι’ ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο.
Ο άνθρωπος ο κόσμος κ’ η ποίηση
Ανάσκαψα όλη τη γη για να σε βρω.
Κοσκίνισα μες στην καρδιά μου την έρημο’ ήξερα πως
δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες
του ήλιου το φως. Ενώ τώρα, κοιτάζοντας
μες από τόση διαύγεια τον κόσμο,
μες από σένα – πλησιάζουν τα πράγματα,
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα –
τώρα μπορώ
ν’ αρθρώσω την τάξη του σ’ ένα ποίημα.
Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω σ’ ευθείες το φως.
